تا حالا شده که عزیزی رو از دست بدی و اونقدر از این وضعیت  خسته و ناراحت بشی که بگی : ای کاش من به جاش مرده بودم؟

خیلی حس بدیه که یه کسی رو از دست بدی که هیچ وقت بدون اون بودن رو تصور نمی کردی ، کسی که هر وقت به آینده فکر می کردی اونم بوده . یه عزیز . کسی که حاضر نیستی حتی یک لحظه از دستت ناراحت بشه . پدرت ، مادرت،خواهرت ،برادرت ، دوستت... هر کسی که واقعا دوستش داری.

چند وقته خیلی به این موضوع فکر می کنم ... نمی دونم چرا ، ولی فکرم به شدت درگیرش شده .

من یاد نگرفتم که بدون آدمهایی که همیشه بهشون تکیه کردم ، چطور زندگی کنم ... واسه ی همین ترجیح می دم که زودتر از همه ی آدم هایی که برام عزیز هستن بمیرم ...

آرزوهای خیلی بزرگی دارم ... یعنی همه ی آینده ی من توی این آرزو ها خلاصه میشه . اما حاضرم همه ی آرزوهام رو فدای همین یک آرزو کنم ..

خدایا ! نگذار که مرگ عزیزانم رو ببینم ...

بعضی از آدم ها دو اسم دارند . یکی اسم شناسنامه ای آنها و آن یکی برای صدا زدنشان است . در اداره و مدرسه و ... مجبورند اسم شناسنامه ی خودشان را بگویند . گاهی وقت ها مثل آدم هایی که هویتشان را فراموش کرده باشند ، دو اسمشان را جابه جا می گویند ، یا اصلا یادشان می روند . انگار که هنوز هویتشان برای خودشان ثابت نشده.حکایت همین دین ارثی و شناسنامه ای ماست . از وقتی خودمان را شناخته ایم به ما گفته اند « بچه مسلمان » . اما این روزها بدجوری بین دین بیرون شناسنامه و دین موروثی و شناسنامه ای گیر کرده ایم . هر جایی به هر کدامشان که نیاز داشته باشیم ، رفتارمان را مناسب با آن دین تغییر می دهیم . اما بالاخره باید تکلیفمان با خودمان روشن شود . تا کی قرار است همینطور به خودمان دروغ بگوییم . این دورغ گویی ما دارد به شفافیت دین خدا ، آسیب می زند . 

                 -------------------------------------------------------------------------------------- 

        من رفتم تا بعد از امتحانات دعا کنید هم همه ی دوستام هم من موفق باشیم...

احساس می کنم هر روز با اینکه مجلس روضه بیشتر میشه...

با اینکه تلویزیون 10 تا برنامه بیشتر کرده ...

با اینکه مداح ها شعراشون جدیدتر شده...

با اینکه مقتل رو از یه دید دیگه می خونن ...

با اینکه نمی دونم...

نمی دونم...

یه حسی بهم میگه داریم از امام حسین و باورهاش دور میشیم ....