زل زدم به چشم هایش، هیچ وقت در حضور او حرف جدی نزده بودم . همیشه یا ساکت بودم . یا دختری که وسط حرف های افراد جمع می پرید و پابرهنه منتظر بود تا نوبت حرف زدن او بشود ، دو شرایط کاملا متضاد ! اما این دفعه بدون اینکه  بترسم که مباداجمع به من انگ بزند که "بزرگ تر از سنت حرف می زنی"  صدایم را صاف کردم و گفتم : " گاهی وقت ها آرزو می کنم که ای کاش هیچ وقت بزرگ نمی شدم و همیشه کوچک می ماندم ، وقتی کوچک هستی خیلی چیزها را نمی فهمی "

باز هم نگاهم کرد . انگار از اینکه این حرف را از من شنیده تعجب کرده . بقیه ساکت شدند . انگار آرزو های ته دل آنها را گفته بودم !

سالنامه ی عمرم را که ورق می زنم می بینم دم ایستگاه 19 سالگی ایستاده ام و منتظرم تا فصل گرما تمام شود و من توی برگریزان 19 سالگی قدم بزنم. اگر خودم را با او مقایسه کنم ، او یک آدم بالغ است با چند تا بچه، که از زمانه خسته شده . در برابر او ، من هنوز بچه  هستم . جای بچه ی او حساب می شوم . اما من هم مثل او دلتنگم !

نمی دانم ، شاید غم ها و فشار ها خوب بلدند که کجای قلبم را نشانه بگیرند تا تنگ شود ! گاهی وقت ها خودم را لابه لای یک دنیا رنج می بینم که همه شان مال خودم نیست ! پاری وقت ها سر دلم داد می کشم که غم و غصه ی بقیه به تو چه ؟

بعضی وقت ها کنترل تلویزیون را از دست پدرم که نصف حواسش به غذا خوردن است و نصف حواسش به اخبار ، می گیرم و کانال را عوض می کنم .عقلم نمی خواهد رنج های اهل دنیا روی قلبم آوار شود . اما دلم قهر می کند . به فرض که عقل من بگوید : بحرین و غزه و تونس و .. به تو چه ؟تو را با زلزله ی ژاپن چه کار ؟ غرق شدن آدم ها در دریای اختلاف طبقاتی چه دخلی به تو دارد ؟ سیاست و بازی این دنیای صنعتی به تو چه مربوط؟ دلم را که نمی توانم راضی کنم . دست آخر هم دلم بازی را می برد  و کنترل را به پدرم پس می دهد که اخبار را ببیند و دل من هم یواشکی سرکی به درد اهل دنیا بکشد .

هر روز آرزو می کنم کاش کودک بودم . همان بچه ای که تمام شادی اش توی یک عروسک خلاصه می شدو وقتی مریض می شد و پدرش تمام راه ، او را کول می کرد تا راضی شود آمپول بزند ، در اوج مریضی شاد بود.  همان کودکی که حتی حاضر بود همه ی اسباب بازی هایش را بدهد تا یکی با او بازی کند . همان کودکی که نمی فهمید وقتی کسی می میرد یعنی چه ؟ همان کودکی که با یک کاغذ سفید ساعت ها سر گرم می شد و دنیا را در آن کاغذ ترسیم می کرد . دنیایی که خودش می خواست . دنیایی که یک خورشید و دو تا ابر داشت . یک خانه با لامپ قرمز و پرده های آبی . خانه ای که حیاط داشت . کنارش هم یک درخت و چند تا گل بود. همین ... تمام دنیای کودکی ام در یک برگ دفتر نقاشی جا می شد ! اما حالا نه ! سخت است . گاهی وقت ها دنیای ایده آل من در همین دنیایی که در آن هستم هم جا نمی شود !

می خواهم کودک باشم ... حتی برای چند لحظه ... دلم می خواهد فقط چند لحظه پدرم مرا با دست هایش بلند کند و پرتابم کند به هوا و من بین زمین و آسمان معلق باشم و یک بار دیگر حس رهایی را تجربه کنم ...

اما افسوس که بزرگ شده ام !

.....................................................

پ.ن 1: ممنون از همه تون که برای من و دوستام دعا کردید که کنکورمون خوب باشه .

پ.ن2: خیلی دلم میخواست بعد از دو سه تا پست غمگین قبلیم یه پست شاد بزنم اما حال و هوای دلم مجبورم کرد .

پ.ن3: ممنون که تو این دو ماهی که نبودم این وبلاگ رو تنها نگذاشتید و همدلی کردید .

پ.ن4: از دوستان عزیزی که محبت کردند و من رو با اسم  " دل نوشته هایمان "  لینک کردند ، تقاضا می کنم اگر براشون زحمتی نیست اسم لینک رو به " پلک خورشید " تغییر بدن .