ضربانش را با پلک هایم همسان کرده است.

چشم هایم را می بندم و باز می کنم به این امید که این بار ، همه چیز دروغ باشد!

وقتی چشم هایم را باز کنم ، همه ی سیاهی ها سفید شده باشد .

دلم می خواهد همه ی اشک های دلتنگی لبخند شود .

همه فکر می کنند بلند بلند هذیان می گویم .

اما...

تو خوب می دانی دلم از تو چه می خواهد .

می دانم تو اگر بخواهی در چشم بر هم زدنی همه ی ای کاش ها حقیقت می شود .

پلک هایم آرام تر شده اند . قلبم آرام تر شده است .

چشمم را به دست بخشنده ات دوخته ام .

دستم را بفشار

اگر نگاهت در چشم هایم گره بخورد ، می دانم که قرار است ای کاش ها واقعی شود.

پس؛

من فریاد می زنم ای کاش هایم را :

خدایا!

صدای من را می شنوی؟

من فقط از تو خنده می خواهم برای چشم هایی که یک عمر گریسته اند .

 پ.ن:باز هم قولم شکست. باز هم قلبم در نبرد با عقلانیت پیروز شد. شاید روزی که قلبم مرده باشد ، عقلم بتواند این همه درد بشریت را نادیده بگیرد.

پ.ن: چه کسی درد این روزهای آفریقا را می خواهد بفهمد ؟ آنها که درگیر دموکراسی هستند ؟ یا آنها که هر روز برای محبوب کردن خود ، سیاست جدیدی به کار می بندند؟  غم نان بیداد می کند آنجا ! جایی برای فکر به انسانیت نمی ماند !