نمی دانم چرا گوشم بدهکار نیست ؟ خودم را به راه بی خیالی می زنم . من که می دانم اگر مثل همه ی آنهایی باشم که دنیا را دور ریخته اند ، پیش تو رو سفید ترم . اما چرا ؟ چرا دو دستی دنیا را چسبیده ام و با هر سختی و مشکلش مثل بچه ها بغض می کنم و دلم می گیرد؟

باز هم یاد حرف تو می افتم "خدا توبه کنندگان را دوست دارد"

بعد برای خودم تفسیر می کنم که اصلش به خاطر همین حرف است که رمضان را گذاشته ای . رمضان را گذاشته ای تا من در پناه قرآن بیایم سراغت . این یک سال فاصله را کوتاه کنم . فاصله ام با تو بشود یک قطره اشک ندامت . آن وقت من وتو یکی می شویم. زیر جزء جزء و آیه آیه ی قرآن پناه می گیرم تا صدایم را بشنوی. در خانه ات را با اصرار صدها بار می زنم . تو را می شناسم ، مهمان نواز تر از آنی که در ماهی که آن را مهمانی ات خوانده ای ، این بنده را که تشنه ی عشق توست و مسکین بخشش تو ، راه ندهی.

خدایا ! این 30 روز مهمانی را برای من تمدید کن . هرماه!

..........................................................................................

پ.ن:تمام قاب تلویزیون را گرفته بود . عظمتش در ذهنم جا نمی شد . فقط خیره بودم که چه طور در لحظه ای می شود جای سعادت را با شقاوت عوض کرد ؟بهشت به اندازه ی آن هفت هزار نفر جا داشت! مختار در اوج مظلومیت پرواز کرد .حتی بدون یک زخم نیزه . مختار را تیرهایی که نشانه گیرانش جرأت پیش آمدن نداشتند کشت! دست مختار هنوز دراز است ! قیام مختار زنده است ، چون تزویر هنوز هست . اگر نبود ... باقی اش را خودت  خوب می دانی!